نشاط انگیز و ماتم زائی ای عشق عجب رسواگر و رسوائی ای عشق
اگر چنگ تو با جانی ستیزد چنان افتد که هرگز برنخیزد
تو را یک فن نباشد، ذو فنونی بلای عقل و مبنای جنونی
تو « لیلی» را ز خوبی طاق کردی گل گلخانه ی آفاق کردی
اگر بر او نمک دادی، تو دادی بدو خوی ملک دادی،تو دادی
لبش گلرنگ اگر کردی،تو کردی دلش را سنگ اگر کردی،تو کردی
به از « لیلی» فراوان بود در شهر به نیروی تو شد جانانه ی دهر
تو « مجنون» را به شهر افسانه کردی ز هجران زنی دیوانه کردی
تو او را ناله و اندوه دادی ز محنت سر به دشت و کوه دادی
چه دلها کز تو چون دریای خون است چه سرها کز تو صحرای جنون است
به« شیرین »دلستانی یاد دادی وز آن « فرهاد » را بر باد دادی
سر و جان و دلش جای جنون شد گران کوهی ز عشقش بیستون شد
ز « شیرین » تلخ کردی جام فرهاد بلند آوازه کردی نام فرهاد
یکی را بر مراد دل رسانی یکی را بر غم هجران نشانی
یکی را همچو مشعل بر فروزی میان شعله ها جانش بسوزی
*****
خوشا آنکس که جانش از تو سوزد چو شمعی پای تا سر بر فروزد
خوشا عشق و خوشا ناکامی عشق خوشا رسوائی و بد نامی عشق
خوشا بر جام من، هر شام و هر روز همه درد و همه داغ و همه سوز
خوشا عاشق شدن،اما جدائی خوشا عشق و نوای بینوایی
خوشا در سوز عشق سوختن ها درون شعله ها افروختن ها
چو عاشق از نگارش کام گیرد چراغ آرزوهایش بمیرد
اگر میداد«لیلی»کام «مجنون» کجا افسانه می شد نام «مجنون» ؟
هزاران دل بحسرت خون شد از عشق یکی در این میان مجنون شد از عشق
در این آتش هر آنکس بیشتر سوخت چراغش در جهان روشنتر افروخت
نوای عاشقان در بینواییسب دوام عاشقی ها در جدائیست
